Κάπως έτσι κερδίζεις το σεβασμό των παικτών σου!

Στο τέλος της ημέρας, για την ΑΕΚ σημασία έχει ότι νίκησε στην έδρα του Πλατανιά. Ότι διατήρησε το πλεονέκτημα συμμετοχής στα πλέι οφ. Ότι επέστρεψε και ψυχολογικά μετά την ήττα στο ντέρμπι από τον Παναθηναϊκό. Ότι μοιάζει έτοιμη να διεκδικήσει τους στόχους της, Κύπελλο και πρωτιά στους αγώνες κατάταξης.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Για την ΑΕΚ, για τον οπαδό της ομάδας, για την επένδυση της εταιρίας, για το αγωνιστικό τμήμα που κάνει την προσπάθεια, αυτά έχουν σημασία. Για τον οργανισμό ΑΕΚ, όμως, για τον τρόπο που λειτουργεί, που διαχειρίζεται καταστάσεις, που εξωτερικεύει - όπως κάθε ομάδα - συναίσθημα εκτός από απλά μαθηματικά, υπάρχουν από τον αγώνα στην Κρήτη και πιο σημαντικά στοιχεία.

Η περίπτωση του Λαμπρόπουλου είναι το ένα. Εκείνη του Αραβίδη το άλλο. Καμία σχέση μεταξύ τους, μεγάλη σχέση, όμως, για την ίδια την ΑΕΚ και για την εκτίμηση και την ηθική που πρέπει να πηγάζει από έναν σύλλογο στη διαδρομή του.

Ο Λαμπρόπουλος ήταν άτυχος. Η εικόνα του ποδοσφαιριστή στον τραυματισμό του, ανεξάρτητα από το πόσο σοβαρός είναι αυτός, ήταν συγκλονιστική. Τον έβλεπες και δεν ένιωθες μεν τον πόνο του, αλλά ένιωθες την ψυχή του. Συμμετείχες στο κλάμα του, ακόμη και αν γνωρίζεις ότι το πρώτο συμβόλαιο που υπογράφει ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στην καριέρα του είναι με τέτοιες άτυχες στιγμές. Η αντίδραση της επίσημης ΑΕΚ, λοιπόν, σε αυτή την άσχημη στιγμή του ποδοσφαιριστή της ήταν πολύ άμεση. Πολύ ξεχωριστή, για να το πούμε πιο σωστά.

Είναι η μοναδική; Όχι. Είναι πρωτόγνωρη; Ούτε. Είναι διαφορετική; Δεν είναι, ακόμη και αν αυτό θα βόλευε τη "συνθηματολογία". Είναι από μόνη της σημαντική. Κυρίως για τον ποδοσφαιριστή. Αλλά είναι επίσης, ενδεικτική κίνηση για τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές, που από κάτι τέτοιες συμπεριφορές του συλλόγου τους, "ψήνονται" πάρα πολύ. Τις μετράνε. Και τις συζητάνε, τις μεταφέρουν σε συναδέλφους. Σαν μία πρόσκληση...

Αντίστοιχα μετράνε οι ποδοσφαιριστές ιστορίες όπως αυτή του Αραβίδη. Τη στιγμή που άλλες ομάδες "τελειώνουν" παίκτες τους μέσα σε μια νύχτα, η ΑΕΚ πλέον δείχνει να μην έχει τη διάθεση να δημιουργεί "αποπαίδια". Ο Αραβίδης πέρασε δύσκολα αυτό το διάστημα, πλήρωσε τα λάθη του, τα οποία ήταν μεν ξεκάθαρα, αλλά δεν ήταν δα και τέτοια που θα έπρεπε να τον οδηγήσουν στην "καταστροφή". Ίσως μάλιστα, το μεγαλύτερο λάθος του να ήταν ότι σε λάθος εποχή επέλεξε να είναι... πιο ΑΕΚ από όσο θα έπρεπε.

Ο σύλλογος τον τιμώρησε, τον "μάλωσε" για να λέμε την αλήθεια, αλλά έφτασε στο σημείο να μπορεί και πάλι να παίρνει πράγματα από εκείνον σε αγωνιστικό επίπεδο. Αν τότε τον είχε "τελειώσει", σύμφωνα με τις "επιταγές" που υπήρχαν από όλες τις μπάντες, ακόμη και του ίδιου του οργανισμού ΑΕΚ, ποιο κέρδος θα είχε σήμερα;

Είναι σημαντικό για μια ομάδα να μπορεί να κερδίζει και στις κακές στιγμές της. Όπως αυτή του Λαμπρόπουλου ή τότε του Αραβίδη, ακόμη και αν οι περιπτώσεις είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Όλα αυτά ένας σύλλογος τα βρίσκει μπροστά του με μαθηματική ακρίβεια. Θα συμβεί και στην ΑΕΚ και τότε θα αποδειχθεί πως άξιζαν περισσότερο από τρεις βαθμούς.